Maandag 6 april

Vandaag begonnen we allemaal aan onze stages in Baguio. We moesten weer vroeg uit de veren, voor de verandering. We werden in twee groepen verdeeld. De ene groep bleef in SLU (Saint Louis University) de anderen gingen naar BGH ( Baguio General Hospital).

SLU: we mochten eerst in de operatiekamer binnen. Het was heel kalm, er waren maar 5 operaties gepland voor de hele dag. We hebben een appendectomie mogen bijwonen. Bij de volgende patiënt werden de amandelen verwijderd. Nu begrijpen we allemaal waarom ze zoveel pijn hebben na de operatie! De laatste operatie was iemand met een gebroken neus door een basketbal. We werden rondgeleid door een anesthesist, zo kwam onze cursus anesthesie goed van pas. We kregen uitleg over welke medicatie ze gebruiken en hoe de intubatie verloopt, hoewel die heel vergelijkbaar was met België.
Daarna gingen we kijken naar de prematuurtjes. In totaal lagen er maar 5 baby’s. Er lagen er 2 met een pneumonie (dat komt hier erg vaak voor) en nog 2 met een te laag geboortegewicht. De hoofdverpleger stond wel enorm mooi met zijn roze pakje.
Voor zowel de operatiekamer als voor de prematuurtjes moesten we onze “steriele” kleren aandoen. De streep op de grond was DE scheiding tussen steriel en niet. Verder waren onze eigen schoenen zeker niet steriel en moesten we de crocs aandoen die zeker wel steriel waren ;) . Verder is ook herkappen meer de regel dan een uitzondering.

Daarna was er nog gynaecologie. Er was juist een zwangere binnengekomen met bloedingen en er werd over gediscussieerd of er een keizersnede ging doorgaan of niet. Helaas voor ons is het er niet van gekomen. Verder bezochten we nog het labo, waar alles krap op elkaar stond maar waar ze wel heel veel diagnoses deden.
Ook het archief was overweldigend. Het was ongelooflijk groot!!!! Vind daar maar eens iets terug!

BGH: Met z’n achten vertrokken we vanuit SLU met de taxi naar BGH, een heel groot en druk publiek ziekenhuis. De eerste stopplaats van onze ziekenhuistour was op anatoom pathologie, waar we de weg die een staal aflegt konden bekijken. Ons ontbijt lag even wat zwaar op de maag toen we een dikke darm met een kanker voorgeschoteld kregen. Ook werd ons getoond hoe de diagnose gesteld werd van een acute appendicitis in een vroeg stadium. Daarna trokken we naar het “Out Patient Department” (OPD), wat een beetje overeenkomt met de huisartsgeneeskunde van bij ons, de niet-dringende zaken. Het was er ongelofelijk druk, wel 100-120 patiënten in de wachtzaal.

Hier konden we een consultatie meevolgen, de ligging van de baby bij een 37 weken zwangere vrouw voelen en naar de hartslag van het kindje luisteren. Lisa K mocht ook een inwendig onderzoek bij deze vrouw doen en de opening (al 1-2 cm!) voelen. De baarmoederhals voelde precies als een mini donutje. De volgende stop in het OPD was de kleine chirurgie, waar we de besnijdenis van een 12-jarig jongentje onder lokale anesthesie konden meevolgen. We verstaan ondertussen goed waarom dit in België onder volledige verdoving gebeurd. We trokken terug naar het grote gebouw, waar Mathilde en Niels in het operatiekwartier de verwijdering van een mondtumor mee gevolgd hebben. De anderen gingen ondertussen naar de pediatrie afdeling waar we een 11jarig meisje met een hersenbloeding konden onderzoeken. Na een bezoek aan de psychiatrie waar we een vrouw met een manisch-depressieve stoornis konden interviewen, werd de groep terug herenigd en gingen we pizza eten in het winkelcentrum. Hierdoor waren we helaas ietsje te laat in de les.

In de namiddag volgden we les. De eerste les ging over het ingewikkeld gezondheidssysteem. Eindelijk zagen we een paar bomen door het bos. We kregen ook wat info over de soorten ziekten, de economie en het preventie systeem.  Verder kwamen er geneeskundestudenten ons warm maken voor MOMFI (Medical outreach missions foundation incorparation). Deze missies worden georganiseerd door groepjes enthousiaste studenten die vrijwillig naar afgelegen gebieden trekken om daar een tijdelijke hulppost te stationeren.

Na het avondeten overliepen we gezamenlijk de dag en deelden we onze leerrijke ervaringen.

We realiseren ons net dat men thuis aan het studeren is, terwijl wij hier de tijd van ons leven hebben. Hakuna Matata!

Annelien en Lisa Kinget