Donderdag 16 april

Wie zijn gat verbrandt moet op de blaren zitten – Batangas

Dag liefste blogvriendjes

We zijn al heel wat ochtenden vroeg opgestaan, maar vandaag spande toch wel de kroon. Op onze laatste volledige dag rinkelde de wekker onverbiddelijk om 4 uur… na een vluchtig ontbijt in het donker kropen we als zombies in de bus, klaar voor een vier uur durende rit. Om half acht werden we kortstondig gewekt voor een mooi zicht op een vulkaan. #mooi #vulkaan #lava #grapjehijisnietactief

Onze zware inspanning werd echter beloond, wanneer we om 9u arriveerden te Batangas. Daar wachtte ons een bootje op die ons zou vervoeren naar een resort waar we konden snorkelen. 

Niet gelogen, het was er echt fantastisch! We zagen vissen in alle kleuren van de regenboog, onder andere Nemo en andere consoorten van gelijknamige film. #wefoundnemo! Helaas enkele accidentjes met het koraalrif: An kreeg het het zwaarst te verduren met een schaafwonde op de rechter laterale tibia, maar geen zorgen, voor de rest is ze ok!

Na het snorkelen konden we genieten van een heerlijk middagmaal met zicht op zee… er kon ook gechilld worden in de hangmatten, ligzetels, of gewoon op de grond. (#ondercategorie). Omstreeks half drie werd het tijd om ons klaar te maken , er wachtte ons immers nog een lange busrit. Enthousiast over een geslaagde laatste dag trokken we naar de bus #airco.

Algauw werd de pret echter bedorven toen we verscheidene (eerstegraads) brandwonden ontdekten, verschillende achterwerken, kuiten en ruggen waren verbrand! Dat wordt een toffe vlucht terug naar huis. De zes uur durende busrit was al een ware beproeving. Hopelijk doen de liters aftersun hun werk vannacht.

Bij deze willen we nog even de kans grijpen om iedereen te bedanken voor een geweldige reis: de drie G’s, onze ouders, bloglezers, sympathisanten, immer enthousiaste Filipijnen en tot slot alle groepsleden die ervoor gezorgd hebben dat we deze afgelopen drie weken nooit meer zullen vergeten! #merci #twassuper #mega #demax #wewillennognietnaarhuis #straightfromtheheart

Kusjes

Niki en Aude

Woensdag 15 april

…

Beste bloggers,

De voorlaatste dag hier in de Filipijnen ging alweer vroeg van start. Na een stevig ontbijt vertrokken we met de bus richting Tala. Dit is een oude lepra kolonie. Tala is Filipijns voor ster, wat aan de ene kant symbool staat voor hoop, maar tegelijkertijd ook voor iets wat veraf is. Leprapatiënten werden vroeger namelijk geïsoleerd van de rest van de samenleving uit vrees voor besmetting. Er rust bovendien (nog steeds) een stigma op mensen met lepra.

In het centrum werden we verwelkomd door Father Louis, een pater uit Congo, en enkele voormalige leprapatiënten.

Zij vertelden ons hun verhaal, wat zowel voor hen als voor ons zeer aangrijpend was. Elk van hen getuigden over de schaamte en verstoting die gepaard gaat met het lijden aan lepra. Na het stellen van heel wat vragen (en het eten van lekkere gekaramelliseerde bananen) namen ze ons mee voor een bezoek aan het dorp waar (ex-)lepra patiënten wonen.

Ook hier kregen we de gelegenheid om met enkele van hen te praten en vragen te stellen. We namen ook vlug een kijkje in het schooltje waar de kinderen les kunnen volgen.

Om onze voormiddag af te sluiten trokken we naar het ziekenhuis. Vroeger enkel voor leprapatiënten, maar sinds enkele jaren een general hospital, waar ook andere patiënten terecht kunnen. Daar kregen we eerst een presentatie over de symptomen, het verloop en de behandeling van lepra. Dit was zeer interessant, mede door het enthousiasme van de verpleger die de presentatie gaf. Vervolgens verdeelden we ons in twee groepen en bezochten we elk onder begeleiding van een medewerker van het ziekenhuis de vier wards waar leprapatiënten verblijven. Dit was een heel confronterende ervaring. We konden met eigen ogen de verminkingen zien die de ziekte veroorzaakt. De behandeling duurt normaal 12 maanden, maar sommige patiënten blijven hier soms tientallen jaren omdat ze niet terug naar huis kunnen. Dit kan verschillende redenen hebben: verstoting, ernstige verminkingen enz. Zo was een bepaalde patiënte er al 45 jaar.

Na een korte tussenstop in een plaatselijk winkelcentrum om te eten en na een wissel van bus (airco was kapot en dat moest blijkbaar vermeden worden), reden we richting Payatas. Dit is de plaats waar al het afval van heel Manila terecht komt. Een volledige samenleving van 200 000 mensen leven hier op 5 km². Zij leven op en van dit afval. De meeste van hen werken op de vuilnisbelt, waar ze het afval sorteren. Dit afval verkopen ze aan de junk shops, een tussenstation tussen hen en de bedrijven die dit afval vervolgens verwerken. Zij verdienen hiermee 150-200 peso’s (3 à 4 euro) per dag, waarmee ze soms een gezin van zes kinderen moeten onderhouden. Uiteraard is dit zeer moeilijk tot onmogelijk. Hun eten halen ze bijvoorbeeld van de afvalberg. Resten van Mc Donalds en andere ketens worden opnieuw opgewarmd en dienen dan als hun voedsel.

Enkele jaren geleden was er een grote tragedie. Tijdens het regenseizoen kwam er een gigantische lawine van afval de berg af en bedolf meer dan duizend mensen. Velen van hen liggen daar nog steeds onder het afval begraven. Na dit ongeluk is een toegangspas voor de vuilnisbelt noodzakelijk en is de toegang voor kinderen verboden. (maar naast de belt zie je hen gewoon meehelpen)

We bezochten verschillende centra die proberen het leven van de mensen hier te verbeteren. Zo was er de crèche, zodat kinderen overdag niet alleen thuis achterblijven als hun ouders op de vuilnisbelt werken. Ook was er de leerbegeleiding, waar moeders op zaterdag vrijwillig kinderen helpen met hun huiswerk. Sommige van hen maken met het afval (gesponsord door bedrijven, dus eigenlijk geen écht afval) mooie pennenzakken, toilettassen, portefeuilles etc, die verkocht worden om het schooltje te steunen. Velen van ons lieten zich hier helemaal gaan voor het goede doel. Hierna zetten we onze wandeling tussen het vuilnis en de sloppenwijken verder. De dingen die we hier zagen lieten een diepe indruk na. We beseften hoeveel geluk we hebben (een kapotte airco is nu ook weer niet zo erg). Ondanks de vele ellende die we zagen, bleven de meeste mensen die we zagen enthousiast en erg vriendelijk.

Uit respect voor de mensen die daar wonen, zetten we geen foto's op de blog. Jullie zullen deze ongetwijfeld in de huiskamer voorgeschoteld krijgen.

Nu gaan we vroeg slapen, want morgen staat onze wekker al om 4u om naar Batangas te gaan!

Lowie G, Lisa G, Lisa K

Dinsdag 14 april

De tweede dag in Manilla brak reeds vroeg aan: 7u de bus op. Ons eerste doel was ‘Philippine orthopedics center’ te bereiken. Dit is het enige publiek ziekenhuis in de filippijnen dat gespecialiseerd is in alles wat met het skelet te maken heeft. Dit betekent dat er zeer veel fracturen worden behandeld door o.a. verkeersongevallen. Zo kwamen we het verhaal van een vrouw te weten die reeds 5 weken wachtte op een operatie aan de onderarm en bovenbeen na een aanrijding. De reden van deze lange wachttijd is typisch in de Filipijnen: geen geld, geen operatie. Gelukkig eindigt het verhaal hier niet bij. Men kan namelijk een aanvraag doen bij een liefdadigheidsinstelling. Dit duurt helaas vaak 1 à 2 maand en dan nog blijft de vraag hoeveel je zal krijgen. Veel kunnen de dokters daar niet aan doen en we merkten dat men trachtte om die machteloosheid weg te lachen. Verder viel het op hoeveel personen er in 1 kamer lagen. Terwijl wij in België al durven met onze ogen draaien bij een kamer met 4 personen, lagen ze daar tot 30 personen. Reken daarbij de temperatuur van ongeveer 30 graden en  geen airconditioning. Ook lagen de gangen vol bedden ondanks dat het ziekenhuis een capaciteit heeft van 600 bedden. Toch blijven de mensen steeds lachen als wij passeren! Naast fracturen zagen we ook klompvoeten, luxaties en heupprothesen. Het meest choquerende van ons bezoek was het compartiment van de rugletsels. Daar lagen de patiënten met o.a. dwarslaesies van hun ruggenmerg waardoor ze voor de rest van hun leven beademd moesten worden. De patiënt die er het langste heeft gelegen, lag daar 17 jaar. We werden er heel stil van. 

Daarna gingen we naar de ‘out patient department’ waar men vanaf 5u al begon aan te schuiven in de hoop om de dokter te kunnen zien om 11u. De gangen waren m.a.w. overbevolkt. Op het terrein van het ziekenhuis bezochten we ook een verblijfplaats en een schooltje speciaal voor fysiek gehandicapte kinderen. Deze kinderen waren er momenteel niet omdat het vakantie was.

Het was een bezoek om over na te denken en dat ons zal bijblijven.

Na een bezoek van ruim 3u waren we blij om aan tafel te mogen schuiven. We waren verbaasd over de luxe van een chinees restaurant. Wat een tegenstelling met wat we deze voormiddag zagen! We zaten aan een ronde tafel met in het midden een draaiende glazen plaat. Zo konden we genieten van o.a. loempia’s, dimsum, heel pikante saus en natuurlijk ook rijst. Deze luxe beloofde ook in groot contrast te zijn met ons bezoek van de namiddag…

We bezochten het Tondo Medical Center. Tondo is een achterbuurt van Manilla. Heel wat mensen hier leven onder de armoedegrens. (minder dan 7 euro per dag) Als gevolg is er veel criminaliteit, ze zeggen ook wel ‘if you enter Tondo, you don’t come out’. Gelukkig rijden we met de bus tot aan de kliniek. We bereiden ons voor op het ergste. We worden vriendelijk ontvangen door Dr Emma. In twee groepen krijgen we een rondleiding in de verschillende afdelingen. We hebben onze eerste schotwonden en messteken in real life gezien. We worden telkens opnieuw geconfronteerd met de armoede van de mensen die in het ziekenhuis liggen en hierdoor een behandeling niet kunnen betalen. Zoals bijvoorbeeld op de emergency room waar een reanimatie bezig was bij een patiënt met een hartstilstand. In België zou men deze persoon defibrilleren terwijl dit hier niet onmiddellijk gebeurt omdat de familie dit niet kan betalen. Iedereen werd er stil van.

De terugrit naar ons verblijf demonstreert ons het groot contrast tussen rijk en arm. Eerst reden we langs de ‘slums’ van Tondo waar heel veel mensen bij elkaar leven in huisjes gemaakt van planken en golfplaat, met autobanden om hun dak samen te houden, en tussen het vuilnis. Even verder passeren we grote appartementsgebouwen en chique ambassades. We rijden ook langs Manilla Bay. Deze staat bekend voor zijn prachtige zonsondergang waarvan we even hebben kunnen genieten.

Het was een vermoeiende, maar bijzonder leerrijke dag die ons zal bijblijven. Nu gaan de snaveltjes toe en oogjes dicht. Slaapwel!

Elise en Niki

Maandag 13 april

Dag allemaal,

Vanochtend stonden we om 6 uur op om om 7 uur de bus te nemen
richting het centrum van Manila. Over de rit van 20km deden we 2 uur. Toen kwamen we aan bij de ‘Church of the Black Nazareen’ – Quiapo – waar de mis volop aan de gang was. Je kon er ook je toekomst laten voorspellen, wat Lisa G.  met veel animo heeft ondergaan. Voor meer details: zie Lisa G.

Na wat rondlopen door de plaatselijke marktjes kropen we terug de bus in en gingen we naar ‘Intramuros’. Na de gloeiende hitte was de airco van de bus een echte verademing. Intramuros is het oudste stadsgedeelte binnen de overblijvende Spaanse muren. Hier zagen we het Fort Santiago met een prachtig uitzicht over de stad. We kregen onder andere een audiovisuele presentatie, en we konden gezellig flanneren doorheen het aanliggende groene park.

Over de middag een heerlijke lunch in ‘The House that Fried Chicken Built’. Noedels, gebraden kip, loempia’s, en wat we vermoedden dat kippenhart was. Mmmm.

Daarna ging het naar House without Steps, een beschutte werkplaats voor rolstoelgebruikers, gesponsord door de Belgische overheid. Dit project zag het leven in de jaren ’70, mede door een aantal Vlaamse zusters, die inspiratie haalden uit een gelijkaardige Australische stichting. In House without steps wordt vooral de nadruk gelegd op de zelfredzaamheid van de gehandicapten bevorderen. Ze krijgen hier hun vaardigheden aangeleerd zodat ze later eventueel op de gewone arbeidsmarkt terecht kunnen, wat overigens niet zo vanzelfsprekend is in de Filipijnen.

Zo’n 100-tal mensen verblijven hier permanent, de overige 300 werken er overdag en gaan ’s avonds terug naar huis.

Na een interessante presentatie over de werking van de foundation kregen we een rondleiding doorheen de verschillende gebouwen.
We zagen onder andere hun houtatelier, hun lasruimte en een ruimte waarin ze medicatie in dozen staken. Ongelooflijk hoe deze mensen ondanks hun beperking hun werk zo snel en nauwkeurig kunnen verrichten. Ook bekeken we het medisch kwartier, waar zowel een verpleegster als een kinesiste aan het werk waren. De kinesitherapie is trouwens volledig gratis voor de mensen die er verblijven. Na het bezoek aan de Gift shop vertrokken we terug naar Mary Hill om van de zonsondergang te genieten.

Dat was onze dag,

Groetjes,

Mathilde en Vincent

Zondag 12 april

Het was weer vroeg dag vandaag. Reeds om 5u30 stonden we voor de laatste keer klaar aan de ontbijttafel in Baguio, gepakt en gezakt. Onze twee Filipina’s stonden ook paraat om 6u en dan was het tijd om in de spiksplinternieuwe bus te klimmen – zelfs het plastic hing nog om de zetels. 

Na een rit van 4u kwamen we aan bij onze prachtige tussenstop: the One Hundred Islands, een archipel van “100” (of meer, of minder, we weten het niet exact) paradijselijke eilandjes. Algauw gingen we aan boord van twee kleurrijke bootjes die ons naar het eerste eilandje brachten. We waanden ons meteen in een hedendaagse tuin van Eden, een zonovergoten strand met een azuurblauwe zee. Een tweede, iets groter, eiland deden we ook aan, waar we naar hartenlust konden zwemmen om de hitte wat draaglijker te maken.

Na deze fantastische middagpauze vatten we onze tocht richting “big bad Manila” terug aan. Het bleek geen sinecure om er binnen te rijden – België heeft dan misschien een fileprobleem, maar Metro Manila zeker ook! 

Quote van de dag die we ook langs de weg tegenkwamen: “get high on God, not on drugs”. 

Omstreeks half tien werden we verwelkomd door een tweede father Guido, in Maryhill, Tay-tay, onze laatste verblijfplaats deze reis… De broeiende hitte van Manila en de lange busrit hadden ons serieus afgemat, en we kropen dan ook vroeg onder de wol. (23.30u)

Groetjeuhs Aude

Zaterdag 11 april

Dagtoerist in (het rijke) Baguio

Vroeg gaan slapen vandaag, rond 2u vannacht. De superclub was iets te super. Vooral Lowie heeft kunnen proeven van de cultuur. Niels bleek een grote fan van mojito te zijn!! 

Vandaag hadden we de city tour van Baguio. We werden met een busje van de stad opgehaald. Dit was de chicste  bus tot nu toe. Eerst reden we naar Camp John Hay. Dit is een groot park net buiten Baguio. Hier bevond zich het buitenverblijf van de president, gebaseerd op de Taj Mahal en Buckingham palace. Er stonden heel veel bomen, het leek meer op Canada dan op Baguio. Verder was er een country club waar het lidgeld 1 miljoen pesos kost!!  

Daarna bezochten we de Military Academy. Op een groot plein stonden de cadetten klaar om te marcheren. Achteraf bleek dat ze daar de hele dag moesten blijven staan in de felle zon!! 

Vervolgens reden we met de bus door het economische centrum, hier bevinden zich onder andere Texas Instruments en andere grote concerns. 

Onze volgende stop was aan een earthquake proof gebouw dat van de Dominicanen is geweest. Daarnaast stond er een Joods gebedshuis met aan de buitenkant de 10 geboden in het groot, het staat zelfs in het guiness book of records! Binnen mochten we geen foto’s nemen zonder een verplicht gebed, zodat iedereen nu een gebedskaartje heeft.

We begrepen wel niet waarom het er nog stond, want het was tweemaal gebombardeerd tijdens de wereldoorlog en bovendien was het helemaal vervallen.

Volgende stop was een etnisch dorp, daar zagen we nog eens de traditionele dans. Mathilde, Lisa K en Niels waren de uitverkorenen om een dansje te placeren.  In het dorpje konden we nog wat cultuur en kunst opsnuiven. De laatste stop was een weverij. Daar werd eindelijk eens uitgelegd hoe een weefgetouw werkt. Hier wordt alles nog handmatig gemaakt, zo kon je het werkingsmechanisme beter zien. Achteraf kon je ook alles kopen in de winkel. 

Na deze voormiddag viel het iedereen op hoe groot de kloof is tussen arm en rijk. De stad Baguio wou ons vooral het rijke gedeelte tonen, maar deze week zagen we ook de andere kant die Baguio heeft. 

Deze namiddag waren we vrij. Enkelen konden slaap inhalen, naar de Mall gaan of valies inpakken voor morgen. We kijken uit naar vanavond. Ons dessert zal geserveerd worden in het beste restaurant in Baguio, in Camp John Hay. 

Dit is de laatste blog in Baguio, we hebben hier veel geleerd, gezien en gedaan. We wisselen deze gezellige stad in voor Manila! We kijken er naar uit.

Annelien en Niels

P.S.: het is niet zeker of we morgen (in Manila) internet zullen hebben

Vrijdag 10 april

Voorkomen is beter dan genezen!

Vandaag konden we gelukkig wat langer slapen dan gisteren. Ontbijt was geregeld om 7u. Daarna kwam een jeepney ons ophalen tegen 8u. De chauffeur leidde ons door het drukke verkeer naar het Baguio Health Departement.

Daar werden we onthaald door dokter Nelson die ons meteen meenam richting een “conference room”, waar het systeem van de district health centers in Baguio ons uitgebreid uit de doeken gedaan werd. Hiervan zijn er 16 voor 126 barangays (gehuchten). Elke arts staat in voor 2 health centers. Concreet betekent dit dat elke arts een populatie van 30.000 mensen onder zijn hoede heeft. Zo zie je maar dat het tekort aan artsen in de Filipijnen wel degelijk reëel is.

Tijdens de presentatie werd ons ook wat meer uitleg gegeven over de verschillende public health programs die de health centers organiseren, waar de nadruk niet zozeer op behandeling maar op preventie van ziektes ligt. Hiervan kunnen wij in België nog iets leren. Deze programma’s zijn onder meer “gezondheid van moeder en kind”, “family planning”, “dental health”, controle van overdraagbare aandoeningen (tuberculose, dengue, hondsdolheid…) en controle van niet-overdraagbare aandoeningen (cardiovasculair, diabetes, kanker…).

Na de presentatie kregen we een rondleiding doorheen de verschillende afdelingen in het Baguio Health Departement. Dit zijn onder meer het tuberculose centrum, het aids centrum, het family planning centrum en het centrum voor dierenbeten.

Hierna vertrokken we per jeepney naar een ander district health center, het Pacdal center. Dit gebouw was pas een jaar oud en was dus relatief modern. Aan de gevel van het gebouw hing een schema met de medische hulp die per dag  beschikbaar was. Zo was er slechts 2 dagen per week een arts beschikbaar om consultaties te doen.
We konden er ook een praatje maken met de sympathieke tandarts die enkel vrijdag beschikbaar is. De jongeren van het district kunnen ook in een naburig gebouw terecht voor inlichtingen omtrent seksualiteit, puberteit, zwangerschapspreventie enzovoort. Tienerzwangerschappen blijken meer en meer een probleem te zijn (zelfs al vanaf 12 jaar!)

Daarna stond een bezoek aan een tweede district health center op het programma, het Engineer's Hill Health Center. Dit maakte een volledig andere indruk. Het gebouw staat al een jaar op de lijst om gerenoveerd te worden, maar tot op heden zijn er nog geen middelen om dit te realiseren. Ook hier zagen we hoe een district health center in zijn werk gaat.

Vervolgens keerden we terug naar Home Sweet Home, waar we na een lekkere middagmaaltijd konden genieten van een vrije namiddag. Sommigen van ons profiteerden van het prachtige weer om hun boeken open te doen, anderen profiteerden van hun zachte bed.

De boog kan natuurlijk niet altijd gespannen staan, dus zijn we van plan nog een stapje in de wereld te zetten. De Super Club wacht op ons!

Lowie, Mathilde en Lisa K.

Donderdag 9 april

Super Thursday

Voor één keer was het gekraai van de haan niet zo erg. We moesten namelijk bij het krieken van de dag al uit ons bed. Vermoedelijk maakten wij de hanen zelfs wakker, want om 6u30 stond het ontbijt al op ons te wachten. In Filippino time werden we om 7u opgehaald door enkele Filipijnse studenten geneeskunde. Met de jeepney vertrokken we richting Santo Thomas.

Daar aangekomen verkenden we het terrein waar de Kids Health Fair deze voormiddag zou doorgaan. We schoten meteen in actie met het aankleden (lees: vlaggetjes maken) en plaatsen van de verschillende booths. Deze Kids Health Fair is een initiatief van Momfi (zie 6 april), waarbij kinderen tot 12 jaar konden langsgaan bij verschillende standjes, de zogenaamde booths, waar de geneeskundestudenten aan gezondheidsvoorlichting en check-ups deden. Elk van ons werd toegewezen aan een Filipijnse student om samen een groep kinderen te begeleiden en te helpen waar we konden. Voor we het goed en wel beseften werd de barangay hall overspoeld door meer dan 200 kinderen en konden we in actie schieten.

Bij elke booth stond een aantal studenten die deze booth prachtig hadden voorbereid. Misschien kunnen we de verschillende booths eens nader toelichten.

• Vitamine A en ontworming:
  Aan de hand van duidelijke tekeningen werd informatie aan de kinderen gegeven over het belang hiervan. Ze kregen achteraf ook nog een capsule vitamine A toegediend.
• Tanden poetsen:
  Een tandenfee legde de kinderen op een speelse manier uit hoe je je tanden correct poetst.
• Hygiëne:
  De nagels van de kinderen werden geknipt en de oren uitgekuist. Met babyolie werden de oren eerst gespoeld, daarna met een lepeltje de brokken oorsmeer eruit gehaald.
• Ontluizing:
  Na controle werd het haar van kinderen met luizen gewassen met antiluizenshampoo. Tenslotte werden alle luizen en neten met een luizenkam verwijderd.
• Fysieke fitheid:
  Samen met de kinderen spelletjes spelen. (Zelf het kind uithangen J )
• Antropometrie:
  BMI bepaling en kijken of de ontwikkelingscurves normaal waren volgens leeftijd.
• Voeding:
  Door middel van prentjes van eten werd aan de kinderen duidelijk gemaakt wat gezond is en wat ongezond. Ze konden deze prentjes zelf bij de juiste foto hangen (dik versus dun).
• Roken
  Aan de hand van een filmpje en wat uitleg werden de kinderen geïnformeerd over de gevolgen van actief en passief roken.
• Mentale gezondheid:
  Met behulp van smileys moesten de kinderen gevoelens benoemen. Naast deze smileys konden ze tekenen of schrijven over wat hen blij, verdrietig… maakt. Daarna gaven de studenten nog enkele tips over hoe meer blij te zijn en minder verdrietig.
• Veilig speelgoed
  Eerst vertelde een student een verhaaltje over een tovenaar die veilig speelgoed maakte. Vervolgens moesten de kinderen afhankelijk van veilig of onveilig speelgoed dat getoond werd een blij of een verdrietig gezichtje in de lucht steken.
• Handen wassen
  Op een interactieve manier werd aan de kinderen geleerd hoe ze op een goede manier hun handen moeten wassen.

Bijkomend konden de jongens geregistreerd worden voor een besnijdenis. Hygiënische redenen spelen hierin de belangrijkste rol (advies WHO). Bovendien is dit hier in de Filipijnen een nog sterk aanwezige traditie. Jongens worden raar bekeken wanneer ze niet besneden zijn.

Benieuwd en in spanning, gingen we ook hier langs. Na even kijken en een goede uitleg van Filipijnse laatstejaars studenten en residerende chirurgen van Sacred Heart Hospital werden we zelf plots even chirurg. Onder toezicht namen we zelf schaar, naald en draad… in de hand en voerden een besnijdenis uit. Voor ieder van ons een bijzondere ervaring.

Wanneer de Health Fair op zijn einde liep waren we het er allemaal mee eens dat dit een prachtig initiatief is. Samen met enkele Filipijnse studenten aten we nog hamburgers en frietjes om na een leerrijke ervaring uiteindelijk terug te keren naar Home Sweet Home. Daar was het aanvankelijk een rustige namiddag, tot enkelen onder ons wegsnelden naar Baguio General Hospital om een bevalling bij te wonen. Meer hierover morgen…

An en Lisa G.

Woensdag 8 april

Een steentje bijdragen…

Dag blogvrienden,

Deze ochtend konden we heerlijk lang uitslapen, na de geslaagde karaoké-avond. Maar 2 dagen geleden hadden we beslist om deze morgen om 11u30 wat dokters te gaan interviewen. In groepjes stelden we aan 4 verschillende dokters enkele vragen over een ethisch dilemma. Zo kregen we een beter idee hoe ze in de Filipijnen omgaan met deze kwesties. Het leverde interessante informatie op voor ons interview voor Ethiek.

Ondertussen gingen Niki en An naar een chiro-bijeenkomst in Maryhurst waar ook Francis Gevers (de nonkel van Lieve die mee is en stichter van de Filipijnse chiro) werd herdacht. Bij de aankomst proberen we ons zoveel mogelijk te integreren en schaffen ons een polo van Chiro Baguio aan.

Onmiddellijk bij de start herkenden we de formatie, maar ook snel vielen de verschillen op. Zo werd er nog gevlaggenzwaaid tijdens de formatie en verliep alles met grote discipline. Vol spanning hoe de rest zou verlopen, trokken we naar een andere plaats, waar een misviering werd gehouden buiten op het kerkhof, wat wel raar overkwam bij ons. Omwille van de sterke zon, besloten de alumni leiding (bejaarde leiding) om de schaduw op te zoeken waarna wij maar volgden. Ook hier bleek snel een verschil met onze chiro’s: alles verliep hier nog heel christelijk en wat voor hen chirolie

djes waren, leken voor ons meer kerkliedjes. Op het einde van de viering werd er nog een chiroteken gevormd met kaarsen, waarbij op de achtergrond de chirovlaggen van alle afdelingen werden opgehangen, wat wel een prachtig zicht was. Daarna gingen we terug naar boven waar er nog speeches werden gehouden over het ontstaan van de chiro en Francis Gevers. Uiteindelijk volgde voor ons het laatste gedeelte: het middagmaal, waarbij we spontaan werden vergezeld door een regionale leider van Baguio. Die wist ons met veel enthousiasme heel wat te vertellen over de chiro in de Filipijnen en op internationaal vlak. Na afscheid genomen te hebben, namen we de taxi om terug de rest van de groep te vergezellen.

In de namiddag wachtten we enkele laatstejaars geneeskundestudenten op om samen een gehucht van Baguio, ook wel een barangay genoemd, te bezoeken. Toen we toekwamen in de barangay was er toch ietwat sprake van enige eventuele onwetendheid. Na een kwartiertje overleg van onze begeleidende studenten met een ‘local’, geen idee wie dit was, konden we vertrekken richting de eerste community van deze barangay. We liepen wat rond tussen de golfplaathuisjes, gelegen in een omgeving die je toch niet direct op een postkaartje zou zetten. De riolering liep in het midden van deze verkaveling, soms doorheen een  buis, maar meestal volledig open voor de zintuigen. Daar hebben we vervolgens wat rondgebazuind wat deze mensen morgen mogen verwachten op de mysterieuze ‘Kids Health Fair’. Mysterieus, ook voor ons, want we weten zelf ook niet precies wat te verwachten. Daarover dus morgen meer! Zo gingen we wat flyers uitdelen aan de mensen die we daar tegenkwamen. Daar de mensen amper Engels spraken en we met zo’n grote groep waren, liep dit toch uit in wat geslenter in de voetsporen van onze Filipijnse collega’s. We hebben dan wel van de situatie gebruik gemaakt om ons te verzadigen met wat blik verruimende sightseeing. Opmerkelijk ook zijn de overvloedige honden daar aanwezig - waarvan veel uiterst schattig. Deze leerden ons dat: ‘Als 2 honden vechten om een been… de ander gewoon begint mee te vechten é!’ (A.V.O.).

Ook hebben we tijdens ons bezoek enkele Koreanen heen en weer zien passeren op de aardeweggetjes. Die waren voortdurend met stenen en andere bouwmaterialen aan het sjouwen, met als doel een nieuw huisje te bouwen voor de lokale bevolking.

Toen we uiteindelijk een tiental flyers uitgedeeld hadden, was het tijd voor een bezoek aan een andere community. Maar toen beslisten de Filipino-studenten dat het toch genoeg was voor vandaag. De reden hiervoor is ons nog altijd onduidelijk. 

Maar geen probleem voor ons, zo gingen wij terug naar ons verblijf (studeren, taak ethiek afwerken, rusten) om ons daarna te begeven naar de ons reeds bekende ‘Mall’. Daar gingen we onze buikjes vullen om daarna een gezellige groepsavond te beleven. Een mooie afsluiter van deze dag.

Zeg, hebbe nog een goeie dag hé!

Niels en PJ 
An en Niki

Dinsdag 7 april

Hallo beste vriendjes en vriendinnetjes,

Vandaag was redelijk hetzelfde als gisteren, uitgezonderd dat we van groep veranderden en in de voormiddag in het andere ziekenhuis rondliepen. Enkele hoogtepunten:

In de voormiddag kon de ene groep een volledige laparoscopische galsteenblaas (:-)) verwijdering meevolgen. Nadat hij de openingen in de buik had gemaakt om zijn instrumenten door te steken begon hij met het losmaken van de galsteenblaas en het afklemmen van het galkanaal. Het voordeel van de laparoscopie (via miniscule openingen) was dat we goed konden meevolgen wat er gebeurde op de televisieschermen. Ondertussen gaf de chirurg ook een hele boel uitleg en hij was zelf zo druk bezig met de appendix en de lies te tonen dat hij de galsteenblaas bijna was vergeten uit te halen. De galsteenblaas konden we dan ook eens van dichtbij zien en het was wel straf dat dit door die kleine openingen gehaald kon worden.

Eén groep mocht na de lessen in de namiddag fecalysis ("strontkijken" in het labo) doen.
Dit hield in dat we uitwerpselen uitsmeerden op een microscopieglaasje en onder de microscoop legden op zoek naar parasieten. Na lang zoeken vond Elise enkele eitjes van de ascarisworm.

Dit terwijl een andere groep een echte Filipijnse bevalling mocht meemaken! Net voordat we de fecalysis mochten uitvoeren kregen we een berichtje dat er een bevalling aan de gang was. Iedereen van die groep sprong recht en vertrok richting de deliveryroom. Na vlug onze operatieschorten aangetrokken te hebben konden we van dichtbij de ganse bevalling volgen. Eerst in de voorkamer tot de opening groot genoeg was en daarna op de bevallingstafel. Na een tijdje aanmoedigen van de vrouw kwam het hoofdje eindelijk tevoorschijn! En snel daarna kwam ook de rest van het lichaampje. Nadat de pediater de baby gecontroleerd had, lag de baby al aan de borst. Ondertussen haalde de gynaecologe de placenta uit en had de moeder heel wat bloedverlies. Om dat te stoppen moesten ze dan nog een reeks hechtingen zetten, zowel rond de vagina als aan de opening van de baarmoederhals. Na al dat afzien van de moeder begonnen de meisjes die waren komen kijken, wat te twijfelen of ze dat zelf ook wel zouden willen ondergaan…
De moeder was trouwens trots bevallen van een mooi en gezond meisje.

Na een heerlijk avondmaal (met frietjes!) bij de paters, gingen we allemaal richting de KTV (Karaoke). Voor heel weinig geld konden wij daar allemaal in een privékamer genieten van karaoke à volonté. Daarbij kregen we dan ook nog eens een hele hoop eten en drinken. Later voegden ook Glaiza en Adi (de twee Filipina's die mee waren in de bergprovincie) zich bij ons en kon het feestje echt beginnen.

Moe maar voldaan kropen we lang na middernacht in ons bedje. (Behalve dan Lowie, Niki en Adi, die het feestje verderzetten in de Superclub)

Groetjes
Vincent en Tom

Maandag 6 april

Vandaag begonnen we allemaal aan onze stages in Baguio. We moesten weer vroeg uit de veren, voor de verandering. We werden in twee groepen verdeeld. De ene groep bleef in SLU (Saint Louis University) de anderen gingen naar BGH ( Baguio General Hospital).

SLU: we mochten eerst in de operatiekamer binnen. Het was heel kalm, er waren maar 5 operaties gepland voor de hele dag. We hebben een appendectomie mogen bijwonen. Bij de volgende patiënt werden de amandelen verwijderd. Nu begrijpen we allemaal waarom ze zoveel pijn hebben na de operatie! De laatste operatie was iemand met een gebroken neus door een basketbal. We werden rondgeleid door een anesthesist, zo kwam onze cursus anesthesie goed van pas. We kregen uitleg over welke medicatie ze gebruiken en hoe de intubatie verloopt, hoewel die heel vergelijkbaar was met België.
Daarna gingen we kijken naar de prematuurtjes. In totaal lagen er maar 5 baby’s. Er lagen er 2 met een pneumonie (dat komt hier erg vaak voor) en nog 2 met een te laag geboortegewicht. De hoofdverpleger stond wel enorm mooi met zijn roze pakje.
Voor zowel de operatiekamer als voor de prematuurtjes moesten we onze “steriele” kleren aandoen. De streep op de grond was DE scheiding tussen steriel en niet. Verder waren onze eigen schoenen zeker niet steriel en moesten we de crocs aandoen die zeker wel steriel waren ;) . Verder is ook herkappen meer de regel dan een uitzondering.

Daarna was er nog gynaecologie. Er was juist een zwangere binnengekomen met bloedingen en er werd over gediscussieerd of er een keizersnede ging doorgaan of niet. Helaas voor ons is het er niet van gekomen. Verder bezochten we nog het labo, waar alles krap op elkaar stond maar waar ze wel heel veel diagnoses deden.
Ook het archief was overweldigend. Het was ongelooflijk groot!!!! Vind daar maar eens iets terug!

BGH: Met z’n achten vertrokken we vanuit SLU met de taxi naar BGH, een heel groot en druk publiek ziekenhuis. De eerste stopplaats van onze ziekenhuistour was op anatoom pathologie, waar we de weg die een staal aflegt konden bekijken. Ons ontbijt lag even wat zwaar op de maag toen we een dikke darm met een kanker voorgeschoteld kregen. Ook werd ons getoond hoe de diagnose gesteld werd van een acute appendicitis in een vroeg stadium. Daarna trokken we naar het “Out Patient Department” (OPD), wat een beetje overeenkomt met de huisartsgeneeskunde van bij ons, de niet-dringende zaken. Het was er ongelofelijk druk, wel 100-120 patiënten in de wachtzaal.

Hier konden we een consultatie meevolgen, de ligging van de baby bij een 37 weken zwangere vrouw voelen en naar de hartslag van het kindje luisteren. Lisa K mocht ook een inwendig onderzoek bij deze vrouw doen en de opening (al 1-2 cm!) voelen. De baarmoederhals voelde precies als een mini donutje. De volgende stop in het OPD was de kleine chirurgie, waar we de besnijdenis van een 12-jarig jongentje onder lokale anesthesie konden meevolgen. We verstaan ondertussen goed waarom dit in België onder volledige verdoving gebeurd. We trokken terug naar het grote gebouw, waar Mathilde en Niels in het operatiekwartier de verwijdering van een mondtumor mee gevolgd hebben. De anderen gingen ondertussen naar de pediatrie afdeling waar we een 11jarig meisje met een hersenbloeding konden onderzoeken. Na een bezoek aan de psychiatrie waar we een vrouw met een manisch-depressieve stoornis konden interviewen, werd de groep terug herenigd en gingen we pizza eten in het winkelcentrum. Hierdoor waren we helaas ietsje te laat in de les.

In de namiddag volgden we les. De eerste les ging over het ingewikkeld gezondheidssysteem. Eindelijk zagen we een paar bomen door het bos. We kregen ook wat info over de soorten ziekten, de economie en het preventie systeem.  Verder kwamen er geneeskundestudenten ons warm maken voor MOMFI (Medical outreach missions foundation incorparation). Deze missies worden georganiseerd door groepjes enthousiaste studenten die vrijwillig naar afgelegen gebieden trekken om daar een tijdelijke hulppost te stationeren.

Na het avondeten overliepen we gezamenlijk de dag en deelden we onze leerrijke ervaringen.

We realiseren ons net dat men thuis aan het studeren is, terwijl wij hier de tijd van ons leven hebben. Hakuna Matata!

Annelien en Lisa Kinget

Zondag 5 april

7u15 was het onchristelijk vroege uur waarop we ontbeten op deze Paaszondag, gelukkig inclusief Belgische paaseitjes! Dit helaas niet na een verkwikkende nachtrust, gezien de jongens er een nacht vol paniek hadden opzitten… Ze hadden namelijk enkele kakkerlakken gespot op hun kamer en na heel wat geschreeuw en op de bedden springen durfden ze uiteindelijk bijna niet meer de ogen te sluiten. Dat noemen ze dan mannen… Bleek tijdens het ontbijt dat we eigenlijk evengoed nog wat hadden kunnen in ons bed liggen, want de bus stond nog in Banaue in plaats van Bontoc. Kleine vergissing, kan gebeuren! Gelukkig was het euvel snel verholpen en konden we alsnog onze lange tocht richting Baguio aanvatten.

’s Middags hielden we halt in Abatan, waar we opgewacht werden door dokter Hilda, een zeer sympathieke arts die tevens de enige Facebookvriend van professor Callewaert is. Zij leidde ons rond in de ‘‘Barangay”, het Filipijns woord voor “gehuchtje”. Een Barangay wordt geleid door een barangay captain, die we tevens ontmoetten. Per barangay staat een vroedvrouw aan het hoofd van een rural health centre, en zij staat in voor de prenatale zorg, vaccinaties, family planning enzovoort. We brachten aan dit centrum (niet groter dan een hutje) ook een bezoekje, waar zij ons verblufte met haar zorgvuldig bijgehouden statistieken, niet op een powerpoint maar nog op ouderwets papier.
Zo wordt onder andere bijgehouden hoeveel procent van de baby’s gevaccineerd worden, maar ook de voornaamste doodsoorzaken, ziektes, woonomstandigheden, religies… Hierna verkasten we naar een restaurant waar we konden lunchen (ra ra ra het was rijst), we mochten hier ook proeven van de plaatselijke gefermenteerde rijst waar rijstwijn van gemaakt wordt.

Na onze buikjes gevuld te hebben konden we Abatan nog wat verder medisch verkennen. Op het programma stond eerst nog de kliniek, die echt wel midden het volk te vinden was. Ergens tussen de marktkraampjes baanden we ons een weg naar deze rural health center.
Daar worden onder andere gratis medicijnen voorzien, zoals antibiotica, maar ook spiraaltjes en condooms. De lokale bevolking kan hier ook terecht voor een tandartsbezoekje of een gynaecologisch onderzoek.

Van de kliniek ging het dan naar het hospitaal waar mensen naar doorverwezen worden na hun bezoek aan het rural health center. Daar werkten welgeteld drie – zeer sympathieke – dokters. Veel patiënten waren er niet (het was immers Pasen), maar we kregen een uitgebreide rondleiding met veel enthousiasme. Ook hier kregen we weer een goed beeld van hoe de geneeskunde in de bergen verschilt van onze westerse aanpak.

Vervolgens konden we onze rit naar Baguio verderzetten. Gelukkig waren we niet op tocht met jeepneys, want het regende pijpenstelen. Rond 18u30 kwamen we eindelijk aan in “Home sweet home”, een residentie gesticht door de paters Scheutisten. We konden ons dadelijk installeren en algauw was het etenstijd. We gingen naar “the mall”, een gigantisch winkelcomplex waar een overweldigende drukte heerst. Daar konden we genieten van een etentje met Father Eugene en onze twee Filipijnse vriendinnen, en niet te vergeten: frietjes!

Moe maar voldaan was het dan tijd om onder de wol te kruipen, maandag is het immers opstaan om halfzeven, om paraat te staan aan het Saint Louis University Hospital of the Sacred Heart!

Veel groetjes

Mathilde en Aude

zondag 5 april

Op deze paasdag zijn we aangekomen in Baguio. Morgen uitgebreid verslag.

Slaapwel!

Zaterdag 4 april

Waar rook is, is vuur.

Een vredige slaap werd nog voor zonsopgang onderbroken door het geweld van Spaanse infiltranten. Alsof 7u nog niet vroeg genoeg was, werd om 5u opstaan een feit. Daardoor schoot het ontbijt te kort om onze energieniveaus volledig te hervullen. Hopend op een energieboost dankzij de door de zon gefaciliteerde vitamine D, kropen we opnieuw op het dak van onze fel begeerde jeepney -intussen door iedereen gekend- en begaven we ons nogmaals in het levend schilderij van landschappen, een museum dat niemand ooit beu wordt.

Zonder de probabiliteit op huidkanker drastisch te verhogen, mede dankzij profylactische ‘crème de la crème’ van onze noordelijke zonnecrèmes, kwamen we aan in ons nieuw verblijf in Bontoc, een nederzetting van onze landeigen verkondigers van het geloof in de Vader.

Vrees niet, ons reservoir aan proza loopt hierbij leeg. Nu volgt een efficiëntere opsomming van onze avonturen…

•          Bontoc general hospital-> nierstenen,pneumonie,diarree,bevalling
•           Food-> pasta -> lekker
•           Museum -> brand -> brandweer -> ramptoerisme
•           Rivier
•           Tricycle

Groetjes,

Elise en PJ

n.b.: voor diegene die toch wat meer info willen:

Verlost van onze valiezen gingen we naar het ‘Bontoc general hospital’, een complex van meerdere gebouwen. Bij de rondleiding kregen we de kans om verschillende patiënten te interviewen, maar waren juist te laat om een bevalling bij te wonen. Het pasgeboren kind was kerngezond, de moeder daarentegen was er minder goed aan toe omwille van het hevig bloedverlies. De verpleegster bleef aan haar zijde, hoewel in deze faciliteit niet veel meer mogelijk was dan afwachten. Na een uurtje wat kennis en ervaring op te doen, kwamen onze gedachten meer en meer op eten te staan.

Te voet gingen we naar het meest westers getint restaurant van de stad en aten daar deze keer geen rijst maar pasta. Aan de overkant van de straat gingen vervolgens stemmen op dat er een brand gaande was in de stad. Later werd duidelijk dat het geen gewoon huis was. De brand bleek in het museum te zijn waar we een half uur later een bezoek aan gingen brengen. Ons bezoek werd echter niet afgelast, noch uitgesteld. We kregen nog toegang tot de niet verbrande delen van het museum. Daar waren foto’s en attributen van het traditionele Filipijnse leven te vinden.
Zo kwamen we ook te weten dat de doden eerst 3 weken werden bijgehouden, vervolgens gerookt, om daarna in foetushouding begraven te worden. Maar ramptoeristen als we zijn, gingen we ook kijken naar het verbrande deel van het museum. Het bleken huizen te zijn die de bezoeker toonden hoe men in vroegere tijden in de provincie werkte en woonde. De foto’s die we subtiel namen werden echter niet geheel in dank afgenomen.

De rest van de dag kregen we vrijaf. Op weg naar de rivier kwamen we een nieuw obstakel tegen. ‘de wegisweg’ is wat we zeiden toen we zagen dat de weg weg was (excuses voor deze literaire uitschieter). We liepen door op het randje weg dat er wel nog was. Lopend tussen de kleine verkavelingen kwamen we uiteindelijk aan bij de rivier. Nu moesten we voor het eerst vluchten voor de regen. Door de tricycles was dit geen probleem. Voor een spotprijs reden deze voertuigen ons terug naar ons verblijf op de heuvel. De prijs varieerde van 20pesos tot 75pesos per persoon, afhankelijk van hoe goed je kon onderhandelen. Vanavond is onze laatste avond met de 2 Filipina’s, dus er zal wel een pintje gedronken worden…

Veel liefs,

Jullie bengeltjes (Elise en PJ)! 

Vrijdag 3 april

EVERY SWEATDROP IS A WATERFALL

Hello!

Deze ochtend smeren we onze ‘kieten’ voor een serieuze wandeling naar de Tappiyah waterval. Ontbijtje met pancakes en een warme choco geeft ons alvast wat energie. Hup, de jeepney staat klaar om ons naar de startplaats te brengen. Allen erin. De dare-devils klauteren er vanboven op. Goed vasthouden, oppassen voor mogelijke obstakels in de lucht en weg zijn wij!

Een (lastige) afdaling tussen de prachtige rijstvelden van Batad. Veel stappen en veel te warm! Helemaal beneden werden we beloond met een prachtige waterval. Plons, even afkoelen in het frisse water. Daarna begon de (nog lastigere) klim terug naar boven. Gelukkig staat Guido ons in het dorp op te wachten in de Hillside Inn met heerlijke pizza’s.

Wanneer we terug binnenrijden met de jeepney in Banaue horen we een hels geschreeuw. Enkele ‘locals’ waren bezig de poten van een zwijn te samen te binden. Het zwijn wordt vanboven op de jeepney gehesen om te vervoeren naar een klein dorpje.

Vanavond heel wat te doen in het stadje. Souvenirtjes kopen, christelijke openluchtcinema voor Goede Vrijdag en last but not least: een show over de geschiedenis en cultuur van de inwoners van Banaue. We zongen en dansten met hen mee, een gezellige boel.

Kortom, these are the days we’ve been waiting for! Check zeker ook ons filmpje van een dag die ons nog lang zal bijblijven. https://www.youtube.com/watch?v=AAHcSlmKcBM&feature=youtu.be 

Greets and Kisses,

Vincent en Niki

Donderdag 2 april

Reis door rijst

Dag beste bloggers,

Jullie zitten alweer een hele dag te wachten op ons verhaal. Geloof ons, het is het wachten waard geweest!

Na een zeer goede nacht (voor de mensen die in de hut geslapen hebben iets minder) kregen we een verrukkelijk ontbijt voorgeschoteld. We konden kiezen uit een rijk aanbod met onder andere toast, havermout, mango, watermeloen en eieren. Die energie hadden we zeker en vast nodig, want er stond ons een lastige wandeling te wachten doorheen de rijstvelden van Mayoyao. Nadat we eerst onze bagage hadden gemaakt, vertrokken we met de bus naar de top van de berg. Daar stond de politie ons al op te wachten om ons te begeleiden op de wandeltocht. 

Hoewel de Filipijnse kinderen zonder problemen over de dunne walletjes tussen de rijstvelden liepen, ondervonden wij toch wat problemen met evenwicht. Desalniettemin hebben we niemand uit een rijstveld moeten halen. Het was een prachtige wandeling met heel mooie uitzichten. Omdat dit moeilijk met woorden uit te drukken is, tonen we het jullie graag zelf aan de hand van een fotootje.

Het hoogtepunt van de tocht was het moment waarop we aankwamen bij een oude Filippino die ons toonde hoe we de befaamde G-string moesten aandoen. Dit is traditionele kledij die vroeger gebruikt werd door de rijstboeren. Natuurlijk stonden de boys te springen om dit zelf eens te proberen, op voorwaarde dat de onderbroeken wel nog aanbleven! En dan kon de fotoshoot beginnen.

Na een drie uur durende wandeling stond de bus ons op te wachten. Dit was zeer welgekomen, al was het maar voor de schaduw die de bus ons bood. We vertrokken richting een schooltje dat gesticht werd door Belgische paters. Onderweg ondervonden we nog de nodige problemen met de Filipijnse steile bergwegen. De school was leeg, want de leerlingen hadden nu grote vakantie (gelukzakken!). De kerk, die deel uitmaakt van de school, was wel toegankelijk. Zo konden we onze reis nog een katholiek tintje geven. Daar waren we getuige van enkele voorbereidingen voor de Goede Week.

We keerden hierna terug naar het gasthuis. 

Na het middagmaal lieten we Mayoyao achter ons en vertrokken we met de bus richting Banaue. De rit duurde ongeveer drie uur. Onderweg kwamen we enkele “landslides” tegen die gelukkig de weg niet te veel versperden. 

Aangekomen in Banaue zochten we ons hotel op om de valiezen uit te laden. We vertrokken quasi meteen naar een ziekenhuis, genaamd “good news clinic”. In dit ziekenhuis was één koppel verantwoordelijk voor de administratie en operatie.

De vrouw, die 74 jaar oud was, was verantwoordelijk voor het papierwerk, terwijl de man de enige dokter was die voltijds in het ziekenhuis werkt. Ze zorgden samen voor een zeer enthousiaste en interessante rondleiding. We kregen ook de gelegenheid om enkele patiënten te spreken, en we konden hun RX-toestel zien dat 60 jaar oud is, maar nog steeds functioneerde! A la guerre comme à la guerre…

Daarna bracht de bus ons nog naar een viewpoint, van waaruit we een mooi overzicht hadden over de rijstterrassen van Banaue. Deze rijstvelden zijn UNESCO-werelderfgoed. Het uitzicht was echt impressionant! Een beeld dat we nog lang zullen onthouden…

In het hotel kregen we nog een lekker avondmaal, waarbij zelfs pasta op de menukaart stond. Na een karaoketochtje, gingen we (vroeg) slapen, want het ontbijt is geregeld rond 7u30 (bedankt…)!

Lowie en Elise

Woensdag 1 april

Beste blogvrienden,

Hier zijn we alweer! Na een geslaagd verblijf bij SMU trokken we verder richting Mayoyao. Gezellig op elkaar gepropt en met de valiezen tussen ons zagen we enkele uren het prachtige landschap voorbij tuffen. Onderweg stopten we om de motor af te koelen met water en onze buikjes te vullen met lekkere Filipijnse koffiekoeken en cupcakes. Lunch with a view!

Nadat de motor wat was afgekoeld en wij opgewarmd, zetten we onze reis verder.
De bergen werden steiler en de sfeer alleen maar beter. DJ Baffie in the bus! (en Niels met oorsuizen) We waren langzaam het dorp aan het binnenrijden, toen de politie ons tegenhield. We moesten overstappen in twee combi’s en ze brachten ons tot aan een viewpoint. Ook tijdens deze rit moesten we uitstappen, deze keer omdat de berg te steil was. Toen we er aankwamen werden we beloond met een prachtig uitzicht! We konden één van de acht wereldwonderen bewonderen. Wellicht het mooiste wat we in ons leven al gezien hebben!

Helaas de vreugde bleef niet duren… Aude en Niki werden in de boeien geslagen. Met wildplassen wordt hier duidelijk niet gelachen.

Met twee vrouwen minder keerden we terug naar beneden en bezochten we een primary hospital. Dit is een ruraal ziekenhuis met enkel de basisvoorzieningen en een bedcapaciteit van 20 patiënten. Momenteel waren er slechts twee patiënten. Een kindje met astma en een kindje met koortsstuipen.


Dokter Diana,

schoolgenote van Adeline en Glisa, leidde ons rond en gaf uitgebreid uitleg. We waren onder de indruk toen zij ons haar werkschema uitlegde. Gedurende tien dagen is zij 24 uur op 24 van dienst. Zij is dan de enige aanwezige dokter en verantwoordelijk voor alle patiënten. Daarna kan zij 20 dagen genieten van welverdiende rust. 

Daarna keerden we terug tot aan het marktplein, waar we de plaatselijke Filipino’s hebben uitgedaagd voor een wedstrijdje basketbal. We kregen op ons doos en dat is nog zacht uitgedrukt. Dan maar spelen met de kindjes.

De dag zijn we geëindigd in Helen’s Guest House met een heerlijk avondmaal. Vis, kip met curry, verse groentjes en… weer rijst, maar deze keer blauw. Als dessert hemelse, verse mango’s. Enkelen onder ons kruipen in hun hut deze nacht, de anderen zullen zoet kunnen dromen in hun zachte bed. Nu nog iets drinken, spelletje spelen…

Nangamong!

Lisa G. en Niels

P.S.: 1 APRIL!!! Aude en Niki zitten hier gezellig bij ons!!!