De tweede dag in Manilla brak reeds vroeg aan: 7u de bus op.
Ons eerste doel was ‘Philippine orthopedics center’ te bereiken. Dit is het
enige publiek ziekenhuis in de filippijnen dat gespecialiseerd is in alles wat met
het skelet te maken heeft. Dit betekent dat er zeer veel fracturen worden
behandeld door o.a. verkeersongevallen. Zo kwamen we het verhaal van een vrouw
te weten die reeds 5 weken wachtte op een operatie aan de onderarm en bovenbeen
na een aanrijding. De reden van deze lange wachttijd is typisch in de Filipijnen:
geen geld, geen operatie. Gelukkig eindigt het verhaal hier niet bij. Men kan
namelijk een aanvraag doen bij een liefdadigheidsinstelling. Dit duurt helaas
vaak 1 à 2 maand en dan nog blijft de vraag hoeveel je zal krijgen. Veel kunnen
de dokters daar niet aan doen en we merkten dat men trachtte om die
machteloosheid weg te lachen. Verder viel het op hoeveel personen er in 1 kamer
lagen. Terwijl wij in België al durven met onze ogen draaien bij een kamer met
4 personen, lagen ze daar tot 30 personen. Reken daarbij de temperatuur van
ongeveer 30 graden en geen airconditioning.
Ook lagen de gangen vol bedden ondanks dat het ziekenhuis een capaciteit heeft
van 600 bedden. Toch blijven de mensen steeds lachen als wij passeren! Naast
fracturen zagen we ook klompvoeten, luxaties en heupprothesen. Het meest
choquerende van ons bezoek was het compartiment van de rugletsels. Daar lagen
de patiënten met o.a. dwarslaesies van hun ruggenmerg waardoor ze voor de rest
van hun leven beademd moesten worden. De patiënt die er het langste heeft
gelegen, lag daar 17 jaar. We werden er heel stil van.
Daarna gingen we naar de
‘out patient department’ waar men vanaf 5u al begon aan te schuiven in de hoop
om de dokter te kunnen zien om 11u. De gangen waren m.a.w. overbevolkt. Op het
terrein van het ziekenhuis bezochten we ook een verblijfplaats en een schooltje
speciaal voor fysiek gehandicapte kinderen. Deze kinderen waren er momenteel
niet omdat het vakantie was.
Het was een bezoek om over na te denken en dat ons zal
bijblijven.
Na een bezoek van ruim 3u waren we blij om aan tafel te
mogen schuiven. We waren verbaasd over de luxe van een chinees restaurant. Wat
een tegenstelling met wat we deze voormiddag zagen! We zaten aan een ronde
tafel met in het midden een draaiende glazen plaat. Zo konden we genieten van
o.a. loempia’s, dimsum, heel pikante saus en natuurlijk ook rijst. Deze luxe
beloofde ook in groot contrast te zijn met ons bezoek van de namiddag…
We bezochten het Tondo Medical Center. Tondo is een
achterbuurt van Manilla. Heel wat mensen hier leven onder de armoedegrens.
(minder dan 7 euro per dag) Als gevolg is er veel criminaliteit, ze zeggen ook
wel ‘if you enter Tondo, you don’t come out’. Gelukkig rijden we met de bus tot
aan de kliniek. We bereiden ons voor op het ergste. We worden vriendelijk
ontvangen door Dr Emma. In twee groepen krijgen we een rondleiding in de
verschillende afdelingen. We hebben onze eerste schotwonden en messteken in
real life gezien. We worden telkens opnieuw geconfronteerd met de armoede van
de mensen die in het ziekenhuis liggen en hierdoor een behandeling niet kunnen
betalen. Zoals bijvoorbeeld op de emergency room waar een reanimatie bezig was bij
een patiënt met een hartstilstand. In België zou men deze persoon defibrilleren
terwijl dit hier niet onmiddellijk gebeurt omdat de familie dit niet kan
betalen. Iedereen werd er stil van.
De terugrit naar ons verblijf demonstreert ons het groot contrast
tussen rijk en arm. Eerst reden we langs de ‘slums’ van Tondo waar heel veel
mensen bij elkaar leven in huisjes gemaakt van planken en golfplaat, met
autobanden om hun dak samen te houden, en tussen het vuilnis. Even verder
passeren we grote appartementsgebouwen en chique ambassades. We rijden ook
langs Manilla Bay. Deze staat bekend voor zijn prachtige zonsondergang waarvan
we even hebben kunnen genieten.
Het was een vermoeiende, maar bijzonder leerrijke dag die
ons zal bijblijven. Nu gaan de snaveltjes toe en oogjes dicht. Slaapwel!
Elise en Niki
Geen opmerkingen:
Een reactie posten